Met een geheimhoudingsovereenkomst ofwel Non-Disclosure Agreement (NDA) leggen franchisegever en (aspirant) franchisenemer afspraken vast over het uitwisselen en/of verstrekken van vertrouwelijke informatie.
In een NDA wordt overeengekomen met welk doel vertrouwelijke informatie door de franchisegever wordt verstrekt, welke informatie als vertrouwelijk wordt gezien en wat de (aspirant) franchisenemer met die informatie wel en niet mag doen. In een NDA wordt in veel gevallen verder geregeld: hoe verstrekte informatie te herkennen is als vertrouwelijke informatie; of daaronder ook valt mondeling verstrekte informatie; van wie de informatie afkomstig dient te zijn (bijvoorbeeld van welke personen binnen de organisatie van de franchisegever); de dekking van de NDA naar werknemers of hulppersonen; dat uit de NDA niet de verplichting vloeit verdere verbintenissen aan te gaan en de eigendom van de verstrekte informatie.
Veel franchisegevers kennen het adagium ‘een goed gesprek begint met een NDA’ en durven een NDA te ondertekenen of daarom te vragen. Minder bekend is welke valkuilen bij het opstellen van een NDA bestaan. Het doel van uitwisseling en/of verstrekken van vertrouwelijke informatie wordt zoals gezegd in de NDA opgenomen. Wanneer dit doel echter te precies wordt omschreven, kan daarmee al vertrouwelijke informatie worden prijsgegeven. Een NDA dient daarom de juiste bewoording te bevatten en een gevolg indien de geheimhouding wordt geschonden (veelal een boete). Dit met het doel partijen af te schrikken die enkel uit zijn op het kosteloos achterhalen van vertrouwelijke of bedrijfsgevoelige informatie.
